Gelukkig werd ik gemonitord - Pim Breebaart

Het was erg gezellig in de ruimte van De Haagse in de grote Businesstent van de Fortis CPC Loop. Enthousiaste lopers van onze hogeschool. De ontvangst door Peter in den Bosch (red. Hoofd bureau Hogeschoolsport) himself. Ik deed met Wim, Gwendell, Mascha, Jan en Herre de 5 km.

Het shirt van De Haagse had een stijf wit kraagje. Mijn vrouw Saskia had mijn shirt twee keer gewassen, maar vond het niet alleen stijf, maar ook belachelijk lijken op een pastoorskraagje. Ze vindt zo'n CPC a genoeg 'lijden' dus daar past geen halsgordel bij. Dus knipte ze het er voor mij af, zonder mankeren. Toen ik aankwam moesten Peter en de collega’s van Communicatie & Marketing er erg om lachen.

Heerlijk dat wij als businesslopers vooraan mochten starten. Dat scheelt 2500 5km-lopers inhalen! Toch nog een behoorlijk gedrang na de start, te smalle wegen, en opletten dat je niemand omver loopt. Mascha haalde mij ter hoogte van de Bijenkorf in, en ik dacht: “Ik houd haar in de gaten, zij is een goede haas.” Bij de Koninklijke stallen zag ik Wim voorbij komen. Het was overigens mooi dat ik dat nog zag, want ik liep ondertussen enorm te zweten. Regelmatig hoorde ik uit het publiek iemand naar mij roepen, het groene shirt was gemakkelijk herkenbaar.

Al die lopers om mij heen hadden de meest futuristische horloges om alle lichaamsfuncties, tijd en snelheid continu te bewaken, een soort electronische controller. Ik heb nooit een horloge om als ik ren, ik loop en dan zie ik het wel. Denk ik bij mijzelf.

Op de Prinsessengracht raakte Mascha definitief uit zicht. Nu moest ik het zelf doen. Dat lukte, wat een bekijks op het Voorhout. En wat heerlijk om de finishlijn te passeren.

Terug in de Businessruimte waren onze 10km-lopers al naar de start en de 21km-collega's waren zich aan het voorbereiden. Thuis gekomen klikte ik snel op CPC en vond mijn tijd: netto 25 min en 23 sec. Snelheid 11,8 km/u. Staat vanaf nu in de boeken van CPC. Met een trots gevoel sloot ik de computer af. Goed dat ze mij gemonitord hebben, dit had ik niet willen missen.

Extra training door kapotte brommer - Herre Faber

Hoe groot is de kans dat een goed onderhouden electrische bromfiets stuk gaat en je er niet mee naar school kunt rijden? Mijn schatting is: 1 op de 1000 dagen. Het is dus slim om een reserve brommer te hebben. De kans dat deze stuk gaat is ook 1 op 1000. Hoe groot is de kans dat ze beide tegelijk stuk gaan? Daarvoor moet je de beide kansen vermenigvuldigen, wat 1 op 1 miljoen dagen oplevert. Met andere woorden: Gemiddeld zal het 1 keer in de 3000 jaar voorkomen dat beide brommers gelijktijdig stuk gaan. Zelfs de deltawerken hebben een grotere kans om weg te spoelen, maar mij is het afgelopen maandag overkomen. Het effect hiervan is dat ik nu de hele week naar school moet fietsen! Dat betekent extra training. Weliswaar geen looptraining, maar toch. Of zou ik hierdoor juist overtraind raken? We zullen het zien aanstaande zaterdag. Ik hoop maar dat ik sneller ben dan mijn baas.

Mijn horloge liegt - Jan Geerts

Mijn horloge liegt. Ik vermoedde het al weken, maar afgelopen zaterdag betrapte ik hem op heterdaad. Zoals ik in een eerdere bijdrage aan deze weblog al liet weten, beschik ik over een apparaatje dat tijdens het hardlopen exact de afgelegde afstand en snelheid bijhoudt. En over dat woordje ‘exact’ wil ik het vandaag met jullie even hebben.

Ik houd van hardlopen, maar een groot nadeel van hardlopen is dat het zo verdomde saai is. Vooral het lopen van langere afstanden. Loop ik een 10, 15 of 21 km, al vrij snel na het vallen van het startschot vraag ik me af hoe lang ik nog moet. Tegen de tijd dat ik een half uur onderweg ben en mijn benen voorzichtig beginnen te protesteren, is het enige dat me bezighoudt de vraag waarom ik überhaupt aan de wedstrijd begonnen ben.

Om toch te volharden in mijn hardloopinspanningen heb ik mijzelf voor mijn verjaardag getrakteerd op een horloge voorzien van hartslagmeter en foot-pod. De hartslagmeter gaat om de borst, de foot-pod op de schoen en lopen maar. Vraag me niet hoe het precies werkt, maar de foot-pod registreert de beweging van je voeten en kan daaruit je snelheid en afgelegde afstand herleiden, wat vervolgens weer op de display van je horloge getoond wordt. Voor mij een ideale uitvinding omdat ik zo op ieder moment van een training of wedstrijd weet hoelang het nog is tot de eindstreep. Samen tellen we de kilometers af en niet zelden heb ik dankzij mijn horloge mijn energievoorraad zo gedoceerd kunnen aanspreken, dat er aan het einde van de rit nog een sprintje af kon. Je begrijpt, vanaf dag 1 zijn mijn horloge en ik dikke maatjes.

Nu staat of valt het gebruik van zo’n geavanceerd horloge met één belangrijke voorwaarde. Net als bij iedere relatie, draait het ook hier om onvoorwaardelijk vertrouwen. Als je horloge tijdens een belangrijke wedstrijd aangeeft dat je nog maar 5 kilometer te gaan heb, en na die 5 kilometer blijkt de finishlijn nog in geen velden of wegen te bekennen, geloof me, dan ben je niet blij. Het eerste wat je dan ook dient te doen na aanschaf van een dergelijk horloge, is het zogenaamde calibreren van de foot-pod. Met andere woorden, je gaat naar een atletiekbaan, loopt twee rondjes en kijkt of je foot-pod een afgelegde afstand van 800 meter heeft geregistreerd. Is dit niet het geval, dan stel je dit eenmalig bij. Je horloge is nu geijkt.

Bij gebrek aan een atletiekbaan heb ik op advies van een sportinstructeur mijn horloge geijkt aan de lopende band van mijn sportschool. Gewoon programmaatje instellen, afstand en moeilijkheidsgraad invoeren en lopen maar. Hoe moeilijk kan het zijn? In de weken volgend op het bewuste bezoekje aan de sportschool, begon ik echter te twijfelen aan mijn loopvermogen. Liep ik eerder in rustig tempo toch op een gemiddelde van 11 kilometer per uur, na het ijken van mijn horloge kwam ik met geen mogelijkheid boven de 10 km uit. Zelfs in volle sprint klokte mijn horloge niet meer dan 13 km per uur. Voorwaar een hele prestatie…voor mijn bejaarde moeder dan! Het begon me te dagen dat door het ijken van mijn horloge aan de lopende band van de sportschool, ik de afwijking die standaard op een nieuw horloge aanwezig is, alleen maar verergerd had.

Ik heb de halve zaterdagmorgen besteed aan het herstellen van onze vertrouwensband. Ik herinnerde mij het verhaal dat een hardloopclubje bij ons in de wijk jaren geleden markeringen had aangebracht op het fietspad langs het kanaal: om de honderd meter een streepje. Ideaal voor het calibreren van mijn horloge. De vraag was alleen nog even of de streepjes er nog zouden staan? Het zal een vreemd gezicht geweest zijn voor de vroege zaterdagmorgenvogels op de Leidse Kanaalweg. Jan die om de honderd meter op zijn knieën gaat op zoek naar een wit streepje verf op het asfalt. Wat je niet moet over hebben voor het lopen van de CPC!

Virtueel of realtime? - Pim Breebaart

Mijn schoonzoon Jitse fietst regelmatig de Alpe d'Huez op, hij houdt van deze berg, 23 haarspeldbochten en dan ben je er. Een fluitje van een cent, zou je zeggen. Maar dat is niet waar, hij doet er ongeveer 1 uur en 18 minuten over. Als hij er genoeg van heeft dan doet hij de Tourmalet er tussen door, leuke afwisseling, 1 uur en 30 minuten je uit de naad fietsen. In zijn slaapkamer in Bangkok staat zijn racefiets op een Tacx gekoppeld aan een beeldscherm voor zich waarop hij de hele weg ziet. Als hij versnelt gaat de film ook sneller.

Mijn zoon Koert woont met Julie in Singapore. Hij fietst al zijn hele leven, de meeste toppen van Frankrijk en Italië kent hij. Ook hij heeft dezelfde apparatuur op zijn balkon. Als ze skypen kunnen ze onderweg met elkaar praten en bespreken wie er voor ligt. Nou ja, praten, kan ik praten als ik de Alpe d'Huez opfiets? Eerst maar eens zien dat ik boven kom. Zo simpel is dat niet. Is virtueel de Alpe d'Huez opfietsen zwaarder dan realtime? Ik denk dat het voor het calorieverbruik niet veel zal uitmaken. En toch is de ervaring heel anders. Jitse fietst met de airco op 21 gr, Koert fietst op zijn balkon bij ruim 30 gr.C. Dit zijn letterlijk mooi weer fietsers. Dat is toch heel anders dan in de zware storm de Tourmalet beklimmen, of onderaan met 20 gr starten en boven eindigen net boven nul.

Ik ren elke ochtend op de loopband bij 21 gr C. Is het aantrekkelijk om de CPC op beeld voor me te hebben? Zodat ik precies herken welke bocht ik ga nemen? Zou ik gestimuleerd worden door het zien van de Zeestraat? Ja, langs het Vredespaleis, de trots van mijn opa Breebaart, die daar de elektriciteit heeft aangelegd, bijna honderd jaar geleden, een wereldwonder waar de Japanners en Amerikanen naar kwamen kijken. En dan draaien we vlakbij Madurodam de Koninginnegracht op. Mijn andere grootouders van Heijningen woonden daar op de verhoging. Mijn oom Leo ook. Mooie plek, zo'n beetje boven het gepeupel. Van het wonen daar word je al oerconservatief, bedenk ik me tijdens het zweten en hijgen. Aan de overkant het Shell-headquarter. Ik heb nog wel wat energie nodig, maar ik denk dat ze niks voor me kunnen doen.

Mijn vorige CPC liep ik met Patrick Morley de 10 in even 55 minuten, maar wat kregen we het hier zwaar en dan elke keer die vraag: zijn we er al? en het antwoord, bijna!, bijna!, hou vol! Bij de Amerikaanse ambassade had ik de neiging om er zeven maal omheen te rennen, ik zou een slechte tijd voor lief nemen, als dat bolwerk van xenofobie maar zou instorten na zeven rondes, ooit is dat gelukt, maar ik zal dat met de nieuwe president Obama nu wel uit mijn hoofd laten. Ik kan me al weer herinneren hoe ik het Voorhout opdraaide, nog een bocht naar links en dan de finish in zicht. Heb ik die dvd eigenlijk wel nodig? Ik draai de film in mijn hoofd af en het grote voordeel is dat ik het kan laten stormen en met harde tegenwind lopen en toch bereik ik na 25 minuten loopband de finish. Knap hè . Dat kan die dvd me nog niet nadoen, leve mijn hersens boven de computer. Ik denk dat ik na de CPC samen met Rob en al die andere collega's van De Haagse een realtime biertje ga drinken.

Samen trainen - Jan Geerts

Afgelopen weekend dachten mijn vrouw en ik te gaan genieten van een welverdiend weekendje weg met de kinderen. Samen met een bevriend stel hadden we via internet een huisje geboekt bij Landal Greenpark waarbij de keuze was gevallen op een park met de veelbelovende naam Rabbit Hill. Ik woon al ruim dertig jaar in een overvolle Randstad en ik moet zeggen dat een woord als ‘konijnenheuvel’ bij mij prettige en vooral rustgevende associaties oproept met een ongerepte, bosrijke omgeving waarin de stilte enkel doorbroken wordt door af en toe de lokroep van een vogel of het geluid van een vallende dennenappel.

Helaas. Eenmaal ingecheckt en toe aan ons eerste inspectierondje van het park, bleek dat wij niet de enigen waren die trek hadden in een weekendje weg. En al helemaal niet de enigen met twee kleine kinderen in de achterbak! Rijen ouders met dreinende kinderen stonden te dringen voor zowel het subtropisch zwembad als het overdekte speelparadijs. Mij werd al snel duidelijk dat het van veel ontspanning dit weekend niet zou gaan komen.

Het was dan ook met een diepe zucht van verlichting dat ik zaterdagmiddag om 14.00 uur de deur van huisje 333 achter me dichttrok en samen met loopvriend Willem de bossen rond Apeldoorn indook. Even weg uit de dagelijkse sleur, blik op oneindig en lekker rennen! Gelet op de zachte en ongelijke ondergrond en de staat van de linkerkuit van Willem kozen we voor een rustige duurloop van een uurtje. Ik zette mijn klokje aan en controleerde of mijn hartslagmeter en foot-pod (meet snelheid en afgelegde afstand) contact maakten met mijn SUUNTO T4. Toen dit het geval bleek te zijn, zetten Willem en ik ons in beweging.

Samen trainen heeft voor- en nadelen. Een groot voordeel is dat je elkaar stimuleert om überhaupt te gaan lopen. Want wat is het makkelijk om als het ’s avond koud en nat is, toch maar af te zien van je geplande hardlooprondje en lekker voor de TV te blijven hangen. Heb je echter met iemand afgesproken en klopt die persoon op het afgesproken tijdstip op je voordeur, leg dan maar eens uit dat je liever knus met je vrouw naar een of ander verbouwingsprogramma op SBS6 kijkt. Nee, die ander heeft ook de moeite genomen om zich in zijn rennersoutfit te hijsen, dus wie ben jij dan om af te haken?

Nadeel van samen lopen echter kan zijn dat je minder doelgericht en minder effectief traint. Wanneer ik met vrienden samen train, lopen we voor de gezelligheid met elkaar op. Terwijl onze individuele fysieke gesteldheid en de verschillende doelen waarvoor we aan het trainen zijn, vragen om een op de persoon toegesneden training. Zo vraagt het trainen voor een 5 km loop een andere benadering dan het trainen voor een halve marathon. Ook scheelt het nogal of je nog twee weken te gaan hebt richting je wedstrijd of dat je nog twee maanden hebt.

Willem is in training voor de Leiden Marathon waar hij op 17 mei de 10 km gaat lopen. Ik loop tijdens de CPC van 14 maart zowel de 5 als de 21.1 km. Verschillende afstanden, verschillende data, verschillende trainingsvormen. Toch zijn er overeenkomsten. Beiden houden we van hardlopen en streven we naar het verleggen van onze grenzen. Een snellere eindtijd, een langere afstand, de kick wanneer na weken van intensieve voorbereiding het gestelde doel bereikt wordt.

Ik kijk nu al uit naar 14 maart. Naar die laatste paar honderd meter van de wedstrijd, wanneer het finishdoek in beeld komt en een juichende mensenmassa me richting de eindstreep schreeuwt. Gevorderd of ongeoefend. 5, 10 of 21,1 kilometer. Het gevoel van blijdschap, onverzettelijkheid en trots dat je dan bekruipt, is voor iedereen gelijk en eigenlijk met geen pen te beschrijven.

Willem en ik hebben afgelopen zaterdag heerlijk gelopen samen!

Balans - Wim Wieringa

Woensdag gehaktdag, donderdag schaatsdag, zondag hardloopdag en waar, o Marli Huyer, blijft de rustdag? Die was er niet afgelopen voorjaars‘vakantie’. Ik heb mijn energie verdeeld over het maken van de tekst over de minor “Leefstijlcoach” voor de minorcatalogus, het afwerken van een stel bronzen wielrenners voor een sportieve oud-directeur van de Halo, het oppassen op kleinzoon Siemen (zeer ontspannend), huishouden op de dagen dat mijn vrouw werkt, het restaureren van het beeld in de pauzeruimte van de Pabo, een middag klussen in het huis van mijn dochter, het plaveien van mijn voortuin en natuurlijk sporten. Overigens heb ik donderdag het schaatsen omgewisseld voor vroeg hardlopen op het strand, want Siemen kwam een extra ochtend bij ons over de vloer. Geen van de werkzaamheden zijn af, dus dat is aardig in balans. Tijdens de koffie heb ik zitten kijken hoe ik de indeling van mijn atelier kan veranderen, maar die gedachten zal ik verdringen teneinde de balans tot aan de zomer niet te verstoren.

Ik ben in deze vakantie een kilo afgevallen; was niet nodig, want ik woog maar 76 kilo bij een lengte van 187 cm. Ik verbruik dus eerder teveel calorieën dan te weinig. Die 5 km CPC is ook helemaal niet nodig om mijn leefstijl te verbeteren, eigenlijk zou het zelfs beter zijn die zaterdag geheel rust te nemen.

Waarom dan toch met het lectoraat meedoen met de CPC? ………Uitdaging. We hebben elkaar lopen uitdagen. En een heel klein beetje het goede voorbeeld geven, wat in mijn geval alweer niet klopt. En natuurlijk is het gewoon leuk om samen te sporten. Dat doe ik met het schaatsen en het hardlopen op zondagochtend met koffie toe ook. En het werkt, want je houdt elkaar op gang.
Dus hebben we gekeken met de kenniskring of we na de vergadering op woensdag 11 maart samen een laatste training kunnen houden vanuit de Halo. Dus Pim als je terug bent, je bent van harte welkom voor een training in de frisse zeelucht.

En dan echt twee dagen mijn rust pakken, want na de CPC op zaterdag kan ik mijn kornuiten op zondagochtend niet in de steek laten. Kijken of ik zondagmiddag weer in balans ben.

Hogere macht - Rob Oudkerk

Zou er dan toch een hogere macht bestaan?

De gebroken grote teen van een maand geleden genas wonderbaarlijk snel, zodat ik ver weg in de franse lentezon vorige week geen excuus meer had om niet te gaan rennen. Hoewel.......die vreselijke berg-op-stukjes die achter ons huisje immer weer opdoemen, doen mij vaak verzuchten dat rennen in Frankrijk geaccidenteerde flauwekul is en een vorm van onnodige, onnuttige en onzinnige zelfkastijding. Maar de zon en de felblauwe lucht -eindelijk na al die maanden van hollandse wintertreurnis- , lokken mij en mijn renschoenen en mijn geliefde naar buiten en voor we het weten rennen we samen over de kronkelweggetjes. Het gaat niet slecht! Bergaf dan. Bergop gelijken wij op hijgende herten en vragen we ons af waarom frankrijk eigenlijk niet door Sarkozy wordt plat-geasfalteerd.

Twee dagen en twee sessies verder sta ik op een fout vloertje op de eerste etage van onze grote schuur iets te repareren en hoor een zacht klikje, gevolgd door een scherpe knal. De poreuze stenen vloer breekt precies tussen twee balken dwars doormidden, precies waar mijn linkerbeen zich argeloos bevindt. Ik zak met het been met de snelheid van een stuk lood naar beneden. Mijn lijf blijft hangen -toch weer een voordeel dat ik niet zo graatmager ben als Kate Moss of Amy Winehouse (leeft die nog?)- en ik bedenk me dat ik er in deze positie waarschijnlijk tamelijk bizaren hulpeloos uit zie. Het doet denken aan een scene uit zo'n Spagetti-B-film. Ik heb nog wel de tegenwoordigheid van geest om mijn been snel uit de gebroken vloer te trekken -voor er echte ongelukken gebeuren- en haal hem daarbij van mijn lies tot mijn enkel open aan de scherpe randen van de gebroken steen: het bloed gutst langs het opengesperde vel. De ochtend daarna lijkt mijn been op het franse landschap, vol heuvels en dalen, blauwgroen en rood. Mooie kleuren! Maar verder voelt het been alsof ik onder vijf haagse trams terecht ben gekomen.

Ik overdenk deze tweede waarschuwing bij mijn voorbereiding op de CPC-loop. Eerst een bankje op mijn grote teen, vervolgens een vloertje op scherp......Zou een hogere macht zich bemoeien met mijn goede voornemens?

Enfin: ik hoefde de dagen erna niet te rennen. En ik moet zeggen: heerlijk in je blote bast in de zon liggen is fysiek misschien niet de ideale voorbereiding, maar mentaal een waarlijk genoegen!
Eind deze week maar eens kijken hoe het been zich onder mijn lijf gaat houden bij een rondje in het park, hoewel ik er nu niet aan moet denken. Straks waait er vast een tak op mijn hoofd bij het lopen. Of struikel ik over een hond. Of valt er een vliegtuig uit de lucht......Er gebeuren rare dingen!

Als de goden mij goed gezind zijn.... - Gwendell Foendoe Aubèl

Tijdens de vergadering van het Lectoraat zei een collega: “het zou een goed idee zijn om met een team de CPC te gaan lopen.” Als fervente sporter ben ik deze uitdaging aangegaan en zei gelijk: “ik doe mee!”. Daarna laat je het even bezinken … het is wel 5 kilometer! Ach ..., dat zal ik wel aankunnen, 5 kilometer moet te doen zijn.

Echter, hardlopen is absoluut NIET mijn ding. Ik vind het net zo saai als fitness (enig voordeel van hardlopen ten opzichte van fitness: je hoeft niet de hele dag voor de spiegel te staan om te zien of je spieren groeien). Ik besefte dat ik voor het laatst heb hardgelopen in 1992, tijdens training van American Football en dat was zeker geen 5 kilometer achter elkaar. 5 Kilometer voelde ineens als een marathon (al heb ik deze nog nooit gelopen).

Vroeger (met een leeftijd van minder dan de helft van nu) heb ik wel de Xerox-10-kilometer-Loop in Curaçao uitgelopen, maar dat ging om een weddenschap! En de soepele spieren en het uithoudingsvermogen van toen, heb ik niet meer.
Nu kamp ik al twee weken met een herstellende kuitspierblessure … hardlopen … nog niet gedaan. Wel gefietst, dat voelt goed!

Morgen gaan we op het fietspad proberen hard te lopen (in ieder geval bekend terrein). Die 5 kilometer … wordt waarschijnlijk weer een weddenschap. Als de goden mij goed gezind zijn, haal ik die ook! Tot de volgende keer.

Groeten,
Gwendell

Run Mascha Run! - Mascha Westgeest

Woensdagavond, hardloopavond. Zo gaat dat al een paar maanden lang. Weer of geen weer, sportschoenen aan en rennen maar. Mijn doel was eigenlijk om 10 kilometer te gaan lopen voor de CPC. Maar toen ik de mogelijkheid had om met Pim Breebaart en Rob Oudkerk (voor het lectoraat Leefstijlverandering voor Jongeren) de 5 kilometer gaan lopen, heb ik me natuurlijk meteen bedacht. Minder lopen en meer gezelligheid, dan ben ik snel om.

Tegenwoordig loop ik dus geregeld een blokje om. Voor een goede "leefstijl" en om een beetje behoorlijk over de finish te komen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik na een uurtje hardlopen me toch elke keer weer een stuk beter voel dan daarvoor. Tot afgelopen keer. Mijn vriend heeft zich ingeschreven voor de 21 kilometer en samen gingen we woensdag "een blokje om". Zijn blokje is alleen net even wat langer dan mijn gemiddelde blokje. Maar.... ik vond dat ik niet onder mocht doen voor z'n hardloopkunsten, dus ben ik 'gezellig' met hem mee gaan lopen. Het ging eigenlijk prima, sterker nog: na een paar kilometer waande ik mij Forest Gump. Ik bleef maar doorlopen! Go, go, go… De laatste paar kilometers zelfs in versnelling. Wat een rush gaat er dan door je heen. Dat is het mooie aan hardlopen, de mentale uitdaging is heerlijk. Kom op, nog even. Nog even langs die sportvelden...

Na een flinke tocht komen we samen weer thuis. Ik ben natuurlijk trots dat ik zijn blokje mee kon lopen. Nadat ik even ga zitten en behoorlijk rood aanloop van de inspanning vraagt hij “Of ik ergens last van heb” . “Welnee! Geen probleem....ik voel me fantastisch!”.

De volgende ochtend kijken mijn collega's me wat vreemd aan als ik met stijve benen door de gang loop. “Wat heb jij gedaan dan”? “Oh, gister beetje hardgelopen”, zeg ik zo nonchalant mogelijk. Oei. Ik heb me toch lichtelijk verkeken in dat ene extra blokje. Het visioen van Forest Gump is even in geen velden of wegen te bekennen. Komt mijn running mate nog terug? Vast wel. Ik wacht hem woensdag gewoon weer op…

Trainen in Bangkok - Pim Breebaart

Vanmorgen weer gelet op mijn hartslag, ik ben 61 jaar en wil mijn hartslag tussen de 120 en 130 houden. Dan train ik op 80% en hopelijk voorkom ik er blessures mee. Als ik een tussensprint maak dan zit ik zomaar op 145 en hoger en ik voel dat ik dat niet lang volhoud.

Ik ben twee weken op bezoek bij mijn dochter Andrea in Bangkok. Zij is net bevallen van dochter Liese. De eerste bevalling van Ole was zo ongeveer een marathon, zegt zij. Nu was het een halve marathon, zo gepiept. Trouwens met uitstekende medische voorzieningen in Bangkok.

Andrea, Jitse, Ole en Liese wonen hartje Bangkok, 150 meter van het Asok, het drukste kruispunt ter wereld. Bangkok is een grote ADHD-stad met een permanente hartinfarct. Je verlangt hier al snel terug naar de files van onze Randstad. De stadslucht werkt ook niet mee; al dat verkeer in Bangkok zorgt 24 uur per dag voor heel veel verontreinigde lucht. Vorig jaar werden 100 dakloze zwervers rond het Asok vanwege de hoge concentratie lood in hun bloed afgevoerd naar een permanent onderkomen in een psychiatrisch ziekenhuis, las ik in de Bangkok Post. Heel veel mensen hebben dan ook een kapje voor hun mond, dat filtert lekker weg.
Hardlopen op straat is hier echt onmogelijk, maar er zijn mooie parken die volop gebruikt worden door duizenden Thai. Ze rennen graag en zijn er ook op gebouwd. En als je Bangkok rennend overleeft dan is de CPC een peuleschil. Een alternatief voor een hoogtestage, te weinig zuurstof en te veel lood en ander gif.

Ik waag me er niet aan. Downstairs is voor de appartementsbewoners een fantastische gym ingericht, de airco op 20 gr C, de lucht gefilterd, mineraal water bij de hand, zeg maar rustig een salontraining. Ik begin iedere vakantiedag altijd met een run of fitness. Hier is het fitness en ik begin op de loopband met een pyramidetraining, ik start met 9 km/uur en dan steeds iets sneller, tot ik op 12,5 zit en weer terug. 25 minuten lang. Daarna ga ik fietsen, ik wil snelle benen houden en pas de weerstand aan op 100 slagen per minuut. En daarna 10 minuten cross-trainer, 5 minuten roeien, de buikspieren en douchen.

Ik ervaar nog steeds een rare paradox in mijn denken. Als ik dit 's morgens gedaan heb, dan denk ik dat ik bij de koffie een taartje heb verdiend en 's avonds een extra biertje. Toe maar. Rationeel weet ik dat dit zeer contrapoductief is, maar emotioneel voel ik me er wel bij, ik geniet er van. Wat zal Rob daarvan zeggen? Ik neem me voor er nu nog van te genieten maar de laatste twee weken voor de CPC mezelf geheel in de hand te houden. Neem ik me voor! Voorlopig voel ik me lekker in mijn vel zitten, het rennen gaat weer een stuk beter, mijn grootste kopzorg is of en hoe ik deze conditie ook na drie weken Nederland nog heb op 14 maart? Een student die op het juiste moment kan pieken, komt zijn studie door. Kan ik dat ook met de CPC?

Op tijd fit? - Rob Oudkerk

Daar sta je dan het huis van je pas overleden moeder leeg te ruimen. Een werkje dat geen moment onberoerd laat. Het is zondagavond tegen studiosport aan. Nog even een bankje naar buiten tillen na een lange dag emoties. Net een actie teveel. Het bankje eindigt van een klein metertje hoog bovenop de linker grote teen. Ik ga vooruit, denk ik nog, want vorig jaar eindigde een balk van 80 kilo nog op mijn hoofd. Ondertussen val ik zowat flauw van de pijn.

In het ziekenhuis zijn ze aardig, maar ik wil alleen maar lekkere drugs om van die enorme pijn af te zijn. Een scheur in het botje, dokter, komt de collega-chirurg monter mededelen. Er hoeft geen gips om, er hoeft niks gezet: twee weken vier keer daags pijnstillers en stevig schoeisel aan en na zes weken ben je helemaal pijnvrij.

Ik reken het uit. 15 maart ben ik dus pijnvrij. Mooi. Maar daar gaat m'n training in het westerpark. Komt mooi uit, want ik haat kou en regen. Dan maar de roeimachine, die mij iedere dag weer aanstaart op de badkamervloer.

Maar goed dat ik niet geloof in al die mensen die dag-in-dag-uit met schema's hun voorbereidingen zitten vorm te geven. Ik loop voor de lol. Al moet ik er even niet aan denken nu.