Samen trainen - Jan Geerts

Afgelopen weekend dachten mijn vrouw en ik te gaan genieten van een welverdiend weekendje weg met de kinderen. Samen met een bevriend stel hadden we via internet een huisje geboekt bij Landal Greenpark waarbij de keuze was gevallen op een park met de veelbelovende naam Rabbit Hill. Ik woon al ruim dertig jaar in een overvolle Randstad en ik moet zeggen dat een woord als ‘konijnenheuvel’ bij mij prettige en vooral rustgevende associaties oproept met een ongerepte, bosrijke omgeving waarin de stilte enkel doorbroken wordt door af en toe de lokroep van een vogel of het geluid van een vallende dennenappel.

Helaas. Eenmaal ingecheckt en toe aan ons eerste inspectierondje van het park, bleek dat wij niet de enigen waren die trek hadden in een weekendje weg. En al helemaal niet de enigen met twee kleine kinderen in de achterbak! Rijen ouders met dreinende kinderen stonden te dringen voor zowel het subtropisch zwembad als het overdekte speelparadijs. Mij werd al snel duidelijk dat het van veel ontspanning dit weekend niet zou gaan komen.

Het was dan ook met een diepe zucht van verlichting dat ik zaterdagmiddag om 14.00 uur de deur van huisje 333 achter me dichttrok en samen met loopvriend Willem de bossen rond Apeldoorn indook. Even weg uit de dagelijkse sleur, blik op oneindig en lekker rennen! Gelet op de zachte en ongelijke ondergrond en de staat van de linkerkuit van Willem kozen we voor een rustige duurloop van een uurtje. Ik zette mijn klokje aan en controleerde of mijn hartslagmeter en foot-pod (meet snelheid en afgelegde afstand) contact maakten met mijn SUUNTO T4. Toen dit het geval bleek te zijn, zetten Willem en ik ons in beweging.

Samen trainen heeft voor- en nadelen. Een groot voordeel is dat je elkaar stimuleert om überhaupt te gaan lopen. Want wat is het makkelijk om als het ’s avond koud en nat is, toch maar af te zien van je geplande hardlooprondje en lekker voor de TV te blijven hangen. Heb je echter met iemand afgesproken en klopt die persoon op het afgesproken tijdstip op je voordeur, leg dan maar eens uit dat je liever knus met je vrouw naar een of ander verbouwingsprogramma op SBS6 kijkt. Nee, die ander heeft ook de moeite genomen om zich in zijn rennersoutfit te hijsen, dus wie ben jij dan om af te haken?

Nadeel van samen lopen echter kan zijn dat je minder doelgericht en minder effectief traint. Wanneer ik met vrienden samen train, lopen we voor de gezelligheid met elkaar op. Terwijl onze individuele fysieke gesteldheid en de verschillende doelen waarvoor we aan het trainen zijn, vragen om een op de persoon toegesneden training. Zo vraagt het trainen voor een 5 km loop een andere benadering dan het trainen voor een halve marathon. Ook scheelt het nogal of je nog twee weken te gaan hebt richting je wedstrijd of dat je nog twee maanden hebt.

Willem is in training voor de Leiden Marathon waar hij op 17 mei de 10 km gaat lopen. Ik loop tijdens de CPC van 14 maart zowel de 5 als de 21.1 km. Verschillende afstanden, verschillende data, verschillende trainingsvormen. Toch zijn er overeenkomsten. Beiden houden we van hardlopen en streven we naar het verleggen van onze grenzen. Een snellere eindtijd, een langere afstand, de kick wanneer na weken van intensieve voorbereiding het gestelde doel bereikt wordt.

Ik kijk nu al uit naar 14 maart. Naar die laatste paar honderd meter van de wedstrijd, wanneer het finishdoek in beeld komt en een juichende mensenmassa me richting de eindstreep schreeuwt. Gevorderd of ongeoefend. 5, 10 of 21,1 kilometer. Het gevoel van blijdschap, onverzettelijkheid en trots dat je dan bekruipt, is voor iedereen gelijk en eigenlijk met geen pen te beschrijven.

Willem en ik hebben afgelopen zaterdag heerlijk gelopen samen!

Balans - Wim Wieringa

Woensdag gehaktdag, donderdag schaatsdag, zondag hardloopdag en waar, o Marli Huyer, blijft de rustdag? Die was er niet afgelopen voorjaars‘vakantie’. Ik heb mijn energie verdeeld over het maken van de tekst over de minor “Leefstijlcoach” voor de minorcatalogus, het afwerken van een stel bronzen wielrenners voor een sportieve oud-directeur van de Halo, het oppassen op kleinzoon Siemen (zeer ontspannend), huishouden op de dagen dat mijn vrouw werkt, het restaureren van het beeld in de pauzeruimte van de Pabo, een middag klussen in het huis van mijn dochter, het plaveien van mijn voortuin en natuurlijk sporten. Overigens heb ik donderdag het schaatsen omgewisseld voor vroeg hardlopen op het strand, want Siemen kwam een extra ochtend bij ons over de vloer. Geen van de werkzaamheden zijn af, dus dat is aardig in balans. Tijdens de koffie heb ik zitten kijken hoe ik de indeling van mijn atelier kan veranderen, maar die gedachten zal ik verdringen teneinde de balans tot aan de zomer niet te verstoren.

Ik ben in deze vakantie een kilo afgevallen; was niet nodig, want ik woog maar 76 kilo bij een lengte van 187 cm. Ik verbruik dus eerder teveel calorieën dan te weinig. Die 5 km CPC is ook helemaal niet nodig om mijn leefstijl te verbeteren, eigenlijk zou het zelfs beter zijn die zaterdag geheel rust te nemen.

Waarom dan toch met het lectoraat meedoen met de CPC? ………Uitdaging. We hebben elkaar lopen uitdagen. En een heel klein beetje het goede voorbeeld geven, wat in mijn geval alweer niet klopt. En natuurlijk is het gewoon leuk om samen te sporten. Dat doe ik met het schaatsen en het hardlopen op zondagochtend met koffie toe ook. En het werkt, want je houdt elkaar op gang.
Dus hebben we gekeken met de kenniskring of we na de vergadering op woensdag 11 maart samen een laatste training kunnen houden vanuit de Halo. Dus Pim als je terug bent, je bent van harte welkom voor een training in de frisse zeelucht.

En dan echt twee dagen mijn rust pakken, want na de CPC op zaterdag kan ik mijn kornuiten op zondagochtend niet in de steek laten. Kijken of ik zondagmiddag weer in balans ben.

Hogere macht - Rob Oudkerk

Zou er dan toch een hogere macht bestaan?

De gebroken grote teen van een maand geleden genas wonderbaarlijk snel, zodat ik ver weg in de franse lentezon vorige week geen excuus meer had om niet te gaan rennen. Hoewel.......die vreselijke berg-op-stukjes die achter ons huisje immer weer opdoemen, doen mij vaak verzuchten dat rennen in Frankrijk geaccidenteerde flauwekul is en een vorm van onnodige, onnuttige en onzinnige zelfkastijding. Maar de zon en de felblauwe lucht -eindelijk na al die maanden van hollandse wintertreurnis- , lokken mij en mijn renschoenen en mijn geliefde naar buiten en voor we het weten rennen we samen over de kronkelweggetjes. Het gaat niet slecht! Bergaf dan. Bergop gelijken wij op hijgende herten en vragen we ons af waarom frankrijk eigenlijk niet door Sarkozy wordt plat-geasfalteerd.

Twee dagen en twee sessies verder sta ik op een fout vloertje op de eerste etage van onze grote schuur iets te repareren en hoor een zacht klikje, gevolgd door een scherpe knal. De poreuze stenen vloer breekt precies tussen twee balken dwars doormidden, precies waar mijn linkerbeen zich argeloos bevindt. Ik zak met het been met de snelheid van een stuk lood naar beneden. Mijn lijf blijft hangen -toch weer een voordeel dat ik niet zo graatmager ben als Kate Moss of Amy Winehouse (leeft die nog?)- en ik bedenk me dat ik er in deze positie waarschijnlijk tamelijk bizaren hulpeloos uit zie. Het doet denken aan een scene uit zo'n Spagetti-B-film. Ik heb nog wel de tegenwoordigheid van geest om mijn been snel uit de gebroken vloer te trekken -voor er echte ongelukken gebeuren- en haal hem daarbij van mijn lies tot mijn enkel open aan de scherpe randen van de gebroken steen: het bloed gutst langs het opengesperde vel. De ochtend daarna lijkt mijn been op het franse landschap, vol heuvels en dalen, blauwgroen en rood. Mooie kleuren! Maar verder voelt het been alsof ik onder vijf haagse trams terecht ben gekomen.

Ik overdenk deze tweede waarschuwing bij mijn voorbereiding op de CPC-loop. Eerst een bankje op mijn grote teen, vervolgens een vloertje op scherp......Zou een hogere macht zich bemoeien met mijn goede voornemens?

Enfin: ik hoefde de dagen erna niet te rennen. En ik moet zeggen: heerlijk in je blote bast in de zon liggen is fysiek misschien niet de ideale voorbereiding, maar mentaal een waarlijk genoegen!
Eind deze week maar eens kijken hoe het been zich onder mijn lijf gaat houden bij een rondje in het park, hoewel ik er nu niet aan moet denken. Straks waait er vast een tak op mijn hoofd bij het lopen. Of struikel ik over een hond. Of valt er een vliegtuig uit de lucht......Er gebeuren rare dingen!

Als de goden mij goed gezind zijn.... - Gwendell Foendoe Aubèl

Tijdens de vergadering van het Lectoraat zei een collega: “het zou een goed idee zijn om met een team de CPC te gaan lopen.” Als fervente sporter ben ik deze uitdaging aangegaan en zei gelijk: “ik doe mee!”. Daarna laat je het even bezinken … het is wel 5 kilometer! Ach ..., dat zal ik wel aankunnen, 5 kilometer moet te doen zijn.

Echter, hardlopen is absoluut NIET mijn ding. Ik vind het net zo saai als fitness (enig voordeel van hardlopen ten opzichte van fitness: je hoeft niet de hele dag voor de spiegel te staan om te zien of je spieren groeien). Ik besefte dat ik voor het laatst heb hardgelopen in 1992, tijdens training van American Football en dat was zeker geen 5 kilometer achter elkaar. 5 Kilometer voelde ineens als een marathon (al heb ik deze nog nooit gelopen).

Vroeger (met een leeftijd van minder dan de helft van nu) heb ik wel de Xerox-10-kilometer-Loop in Curaçao uitgelopen, maar dat ging om een weddenschap! En de soepele spieren en het uithoudingsvermogen van toen, heb ik niet meer.
Nu kamp ik al twee weken met een herstellende kuitspierblessure … hardlopen … nog niet gedaan. Wel gefietst, dat voelt goed!

Morgen gaan we op het fietspad proberen hard te lopen (in ieder geval bekend terrein). Die 5 kilometer … wordt waarschijnlijk weer een weddenschap. Als de goden mij goed gezind zijn, haal ik die ook! Tot de volgende keer.

Groeten,
Gwendell