Run Mascha Run! - Mascha Westgeest

Woensdagavond, hardloopavond. Zo gaat dat al een paar maanden lang. Weer of geen weer, sportschoenen aan en rennen maar. Mijn doel was eigenlijk om 10 kilometer te gaan lopen voor de CPC. Maar toen ik de mogelijkheid had om met Pim Breebaart en Rob Oudkerk (voor het lectoraat Leefstijlverandering voor Jongeren) de 5 kilometer gaan lopen, heb ik me natuurlijk meteen bedacht. Minder lopen en meer gezelligheid, dan ben ik snel om.

Tegenwoordig loop ik dus geregeld een blokje om. Voor een goede "leefstijl" en om een beetje behoorlijk over de finish te komen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik na een uurtje hardlopen me toch elke keer weer een stuk beter voel dan daarvoor. Tot afgelopen keer. Mijn vriend heeft zich ingeschreven voor de 21 kilometer en samen gingen we woensdag "een blokje om". Zijn blokje is alleen net even wat langer dan mijn gemiddelde blokje. Maar.... ik vond dat ik niet onder mocht doen voor z'n hardloopkunsten, dus ben ik 'gezellig' met hem mee gaan lopen. Het ging eigenlijk prima, sterker nog: na een paar kilometer waande ik mij Forest Gump. Ik bleef maar doorlopen! Go, go, go… De laatste paar kilometers zelfs in versnelling. Wat een rush gaat er dan door je heen. Dat is het mooie aan hardlopen, de mentale uitdaging is heerlijk. Kom op, nog even. Nog even langs die sportvelden...

Na een flinke tocht komen we samen weer thuis. Ik ben natuurlijk trots dat ik zijn blokje mee kon lopen. Nadat ik even ga zitten en behoorlijk rood aanloop van de inspanning vraagt hij “Of ik ergens last van heb” . “Welnee! Geen probleem....ik voel me fantastisch!”.

De volgende ochtend kijken mijn collega's me wat vreemd aan als ik met stijve benen door de gang loop. “Wat heb jij gedaan dan”? “Oh, gister beetje hardgelopen”, zeg ik zo nonchalant mogelijk. Oei. Ik heb me toch lichtelijk verkeken in dat ene extra blokje. Het visioen van Forest Gump is even in geen velden of wegen te bekennen. Komt mijn running mate nog terug? Vast wel. Ik wacht hem woensdag gewoon weer op…

Trainen in Bangkok - Pim Breebaart

Vanmorgen weer gelet op mijn hartslag, ik ben 61 jaar en wil mijn hartslag tussen de 120 en 130 houden. Dan train ik op 80% en hopelijk voorkom ik er blessures mee. Als ik een tussensprint maak dan zit ik zomaar op 145 en hoger en ik voel dat ik dat niet lang volhoud.

Ik ben twee weken op bezoek bij mijn dochter Andrea in Bangkok. Zij is net bevallen van dochter Liese. De eerste bevalling van Ole was zo ongeveer een marathon, zegt zij. Nu was het een halve marathon, zo gepiept. Trouwens met uitstekende medische voorzieningen in Bangkok.

Andrea, Jitse, Ole en Liese wonen hartje Bangkok, 150 meter van het Asok, het drukste kruispunt ter wereld. Bangkok is een grote ADHD-stad met een permanente hartinfarct. Je verlangt hier al snel terug naar de files van onze Randstad. De stadslucht werkt ook niet mee; al dat verkeer in Bangkok zorgt 24 uur per dag voor heel veel verontreinigde lucht. Vorig jaar werden 100 dakloze zwervers rond het Asok vanwege de hoge concentratie lood in hun bloed afgevoerd naar een permanent onderkomen in een psychiatrisch ziekenhuis, las ik in de Bangkok Post. Heel veel mensen hebben dan ook een kapje voor hun mond, dat filtert lekker weg.
Hardlopen op straat is hier echt onmogelijk, maar er zijn mooie parken die volop gebruikt worden door duizenden Thai. Ze rennen graag en zijn er ook op gebouwd. En als je Bangkok rennend overleeft dan is de CPC een peuleschil. Een alternatief voor een hoogtestage, te weinig zuurstof en te veel lood en ander gif.

Ik waag me er niet aan. Downstairs is voor de appartementsbewoners een fantastische gym ingericht, de airco op 20 gr C, de lucht gefilterd, mineraal water bij de hand, zeg maar rustig een salontraining. Ik begin iedere vakantiedag altijd met een run of fitness. Hier is het fitness en ik begin op de loopband met een pyramidetraining, ik start met 9 km/uur en dan steeds iets sneller, tot ik op 12,5 zit en weer terug. 25 minuten lang. Daarna ga ik fietsen, ik wil snelle benen houden en pas de weerstand aan op 100 slagen per minuut. En daarna 10 minuten cross-trainer, 5 minuten roeien, de buikspieren en douchen.

Ik ervaar nog steeds een rare paradox in mijn denken. Als ik dit 's morgens gedaan heb, dan denk ik dat ik bij de koffie een taartje heb verdiend en 's avonds een extra biertje. Toe maar. Rationeel weet ik dat dit zeer contrapoductief is, maar emotioneel voel ik me er wel bij, ik geniet er van. Wat zal Rob daarvan zeggen? Ik neem me voor er nu nog van te genieten maar de laatste twee weken voor de CPC mezelf geheel in de hand te houden. Neem ik me voor! Voorlopig voel ik me lekker in mijn vel zitten, het rennen gaat weer een stuk beter, mijn grootste kopzorg is of en hoe ik deze conditie ook na drie weken Nederland nog heb op 14 maart? Een student die op het juiste moment kan pieken, komt zijn studie door. Kan ik dat ook met de CPC?