Vanmorgen weer gelet op mijn hartslag, ik ben 61 jaar en wil mijn hartslag tussen de 120 en 130 houden. Dan train ik op 80% en hopelijk voorkom ik er blessures mee. Als ik een tussensprint maak dan zit ik zomaar op 145 en hoger en ik voel dat ik dat niet lang volhoud.
Ik ben twee weken op bezoek bij mijn dochter Andrea in Bangkok. Zij is net bevallen van dochter Liese. De eerste bevalling van Ole was zo ongeveer een marathon, zegt zij. Nu was het een halve marathon, zo gepiept. Trouwens met uitstekende medische voorzieningen in Bangkok.
Andrea, Jitse, Ole en Liese wonen hartje Bangkok, 150 meter van het Asok, het drukste kruispunt ter wereld. Bangkok is een grote ADHD-stad met een permanente hartinfarct. Je verlangt hier al snel terug naar de files van onze Randstad. De stadslucht werkt ook niet mee; al dat verkeer in Bangkok zorgt 24 uur per dag voor heel veel verontreinigde lucht. Vorig jaar werden 100 dakloze zwervers rond het Asok vanwege de hoge concentratie lood in hun bloed afgevoerd naar een permanent onderkomen in een psychiatrisch ziekenhuis, las ik in de Bangkok Post. Heel veel mensen hebben dan ook een kapje voor hun mond, dat filtert lekker weg.
Hardlopen op straat is hier echt onmogelijk, maar er zijn mooie parken die volop gebruikt worden door duizenden Thai. Ze rennen graag en zijn er ook op gebouwd. En als je Bangkok rennend overleeft dan is de CPC een peuleschil. Een alternatief voor een hoogtestage, te weinig zuurstof en te veel lood en ander gif.
Ik waag me er niet aan. Downstairs is voor de appartementsbewoners een fantastische gym ingericht, de airco op 20 gr C, de lucht gefilterd, mineraal water bij de hand, zeg maar rustig een salontraining. Ik begin iedere vakantiedag altijd met een run of fitness. Hier is het fitness en ik begin op de loopband met een pyramidetraining, ik start met 9 km/uur en dan steeds iets sneller, tot ik op 12,5 zit en weer terug. 25 minuten lang. Daarna ga ik fietsen, ik wil snelle benen houden en pas de weerstand aan op 100 slagen per minuut. En daarna 10 minuten cross-trainer, 5 minuten roeien, de buikspieren en douchen.
Ik ervaar nog steeds een rare paradox in mijn denken. Als ik dit 's morgens gedaan heb, dan denk ik dat ik bij de koffie een taartje heb verdiend en 's avonds een extra biertje. Toe maar. Rationeel weet ik dat dit zeer contrapoductief is, maar emotioneel voel ik me er wel bij, ik geniet er van. Wat zal Rob daarvan zeggen? Ik neem me voor er nu nog van te genieten maar de laatste twee weken voor de CPC mezelf geheel in de hand te houden. Neem ik me voor! Voorlopig voel ik me lekker in mijn vel zitten, het rennen gaat weer een stuk beter, mijn grootste kopzorg is of en hoe ik deze conditie ook na drie weken Nederland nog heb op 14 maart? Een student die op het juiste moment kan pieken, komt zijn studie door. Kan ik dat ook met de CPC?
Ik ben twee weken op bezoek bij mijn dochter Andrea in Bangkok. Zij is net bevallen van dochter Liese. De eerste bevalling van Ole was zo ongeveer een marathon, zegt zij. Nu was het een halve marathon, zo gepiept. Trouwens met uitstekende medische voorzieningen in Bangkok.
Andrea, Jitse, Ole en Liese wonen hartje Bangkok, 150 meter van het Asok, het drukste kruispunt ter wereld. Bangkok is een grote ADHD-stad met een permanente hartinfarct. Je verlangt hier al snel terug naar de files van onze Randstad. De stadslucht werkt ook niet mee; al dat verkeer in Bangkok zorgt 24 uur per dag voor heel veel verontreinigde lucht. Vorig jaar werden 100 dakloze zwervers rond het Asok vanwege de hoge concentratie lood in hun bloed afgevoerd naar een permanent onderkomen in een psychiatrisch ziekenhuis, las ik in de Bangkok Post. Heel veel mensen hebben dan ook een kapje voor hun mond, dat filtert lekker weg.
Hardlopen op straat is hier echt onmogelijk, maar er zijn mooie parken die volop gebruikt worden door duizenden Thai. Ze rennen graag en zijn er ook op gebouwd. En als je Bangkok rennend overleeft dan is de CPC een peuleschil. Een alternatief voor een hoogtestage, te weinig zuurstof en te veel lood en ander gif.
Ik waag me er niet aan. Downstairs is voor de appartementsbewoners een fantastische gym ingericht, de airco op 20 gr C, de lucht gefilterd, mineraal water bij de hand, zeg maar rustig een salontraining. Ik begin iedere vakantiedag altijd met een run of fitness. Hier is het fitness en ik begin op de loopband met een pyramidetraining, ik start met 9 km/uur en dan steeds iets sneller, tot ik op 12,5 zit en weer terug. 25 minuten lang. Daarna ga ik fietsen, ik wil snelle benen houden en pas de weerstand aan op 100 slagen per minuut. En daarna 10 minuten cross-trainer, 5 minuten roeien, de buikspieren en douchen.
Ik ervaar nog steeds een rare paradox in mijn denken. Als ik dit 's morgens gedaan heb, dan denk ik dat ik bij de koffie een taartje heb verdiend en 's avonds een extra biertje. Toe maar. Rationeel weet ik dat dit zeer contrapoductief is, maar emotioneel voel ik me er wel bij, ik geniet er van. Wat zal Rob daarvan zeggen? Ik neem me voor er nu nog van te genieten maar de laatste twee weken voor de CPC mezelf geheel in de hand te houden. Neem ik me voor! Voorlopig voel ik me lekker in mijn vel zitten, het rennen gaat weer een stuk beter, mijn grootste kopzorg is of en hoe ik deze conditie ook na drie weken Nederland nog heb op 14 maart? Een student die op het juiste moment kan pieken, komt zijn studie door. Kan ik dat ook met de CPC?
Beste Pim,
BeantwoordenVerwijderengefeliciteerd met het kleine meisje in Bangkok.
Wat leuk te lezen dat u ook me doet aan de cpc. het is een fantastisch hardloop evenement.
Ik wens u veel plezier en succes met de voorbereidingen.