Woensdagavond, hardloopavond. Zo gaat dat al een paar maanden lang. Weer of geen weer, sportschoenen aan en rennen maar. Mijn doel was eigenlijk om 10 kilometer te gaan lopen voor de CPC. Maar toen ik de mogelijkheid had om met Pim Breebaart en Rob Oudkerk (voor het lectoraat Leefstijlverandering voor Jongeren) de 5 kilometer gaan lopen, heb ik me natuurlijk meteen bedacht. Minder lopen en meer gezelligheid, dan ben ik snel om.
Tegenwoordig loop ik dus geregeld een blokje om. Voor een goede "leefstijl" en om een beetje behoorlijk over de finish te komen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik na een uurtje hardlopen me toch elke keer weer een stuk beter voel dan daarvoor. Tot afgelopen keer. Mijn vriend heeft zich ingeschreven voor de 21 kilometer en samen gingen we woensdag "een blokje om". Zijn blokje is alleen net even wat langer dan mijn gemiddelde blokje. Maar.... ik vond dat ik niet onder mocht doen voor z'n hardloopkunsten, dus ben ik 'gezellig' met hem mee gaan lopen. Het ging eigenlijk prima, sterker nog: na een paar kilometer waande ik mij Forest Gump. Ik bleef maar doorlopen! Go, go, go… De laatste paar kilometers zelfs in versnelling. Wat een rush gaat er dan door je heen. Dat is het mooie aan hardlopen, de mentale uitdaging is heerlijk. Kom op, nog even. Nog even langs die sportvelden...
Na een flinke tocht komen we samen weer thuis. Ik ben natuurlijk trots dat ik zijn blokje mee kon lopen. Nadat ik even ga zitten en behoorlijk rood aanloop van de inspanning vraagt hij “Of ik ergens last van heb” . “Welnee! Geen probleem....ik voel me fantastisch!”.
De volgende ochtend kijken mijn collega's me wat vreemd aan als ik met stijve benen door de gang loop. “Wat heb jij gedaan dan”? “Oh, gister beetje hardgelopen”, zeg ik zo nonchalant mogelijk. Oei. Ik heb me toch lichtelijk verkeken in dat ene extra blokje. Het visioen van Forest Gump is even in geen velden of wegen te bekennen. Komt mijn running mate nog terug? Vast wel. Ik wacht hem woensdag gewoon weer op…
Tegenwoordig loop ik dus geregeld een blokje om. Voor een goede "leefstijl" en om een beetje behoorlijk over de finish te komen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik na een uurtje hardlopen me toch elke keer weer een stuk beter voel dan daarvoor. Tot afgelopen keer. Mijn vriend heeft zich ingeschreven voor de 21 kilometer en samen gingen we woensdag "een blokje om". Zijn blokje is alleen net even wat langer dan mijn gemiddelde blokje. Maar.... ik vond dat ik niet onder mocht doen voor z'n hardloopkunsten, dus ben ik 'gezellig' met hem mee gaan lopen. Het ging eigenlijk prima, sterker nog: na een paar kilometer waande ik mij Forest Gump. Ik bleef maar doorlopen! Go, go, go… De laatste paar kilometers zelfs in versnelling. Wat een rush gaat er dan door je heen. Dat is het mooie aan hardlopen, de mentale uitdaging is heerlijk. Kom op, nog even. Nog even langs die sportvelden...
Na een flinke tocht komen we samen weer thuis. Ik ben natuurlijk trots dat ik zijn blokje mee kon lopen. Nadat ik even ga zitten en behoorlijk rood aanloop van de inspanning vraagt hij “Of ik ergens last van heb” . “Welnee! Geen probleem....ik voel me fantastisch!”.
De volgende ochtend kijken mijn collega's me wat vreemd aan als ik met stijve benen door de gang loop. “Wat heb jij gedaan dan”? “Oh, gister beetje hardgelopen”, zeg ik zo nonchalant mogelijk. Oei. Ik heb me toch lichtelijk verkeken in dat ene extra blokje. Het visioen van Forest Gump is even in geen velden of wegen te bekennen. Komt mijn running mate nog terug? Vast wel. Ik wacht hem woensdag gewoon weer op…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten