Zou er dan toch een hogere macht bestaan?
De gebroken grote teen van een maand geleden genas wonderbaarlijk snel, zodat ik ver weg in de franse lentezon vorige week geen excuus meer had om niet te gaan rennen. Hoewel.......die vreselijke berg-op-stukjes die achter ons huisje immer weer opdoemen, doen mij vaak verzuchten dat rennen in Frankrijk geaccidenteerde flauwekul is en een vorm van onnodige, onnuttige en onzinnige zelfkastijding. Maar de zon en de felblauwe lucht -eindelijk na al die maanden van hollandse wintertreurnis- , lokken mij en mijn renschoenen en mijn geliefde naar buiten en voor we het weten rennen we samen over de kronkelweggetjes. Het gaat niet slecht! Bergaf dan. Bergop gelijken wij op hijgende herten en vragen we ons af waarom frankrijk eigenlijk niet door Sarkozy wordt plat-geasfalteerd.
Twee dagen en twee sessies verder sta ik op een fout vloertje op de eerste etage van onze grote schuur iets te repareren en hoor een zacht klikje, gevolgd door een scherpe knal. De poreuze stenen vloer breekt precies tussen twee balken dwars doormidden, precies waar mijn linkerbeen zich argeloos bevindt. Ik zak met het been met de snelheid van een stuk lood naar beneden. Mijn lijf blijft hangen -toch weer een voordeel dat ik niet zo graatmager ben als Kate Moss of Amy Winehouse (leeft die nog?)- en ik bedenk me dat ik er in deze positie waarschijnlijk tamelijk bizaren hulpeloos uit zie. Het doet denken aan een scene uit zo'n Spagetti-B-film. Ik heb nog wel de tegenwoordigheid van geest om mijn been snel uit de gebroken vloer te trekken -voor er echte ongelukken gebeuren- en haal hem daarbij van mijn lies tot mijn enkel open aan de scherpe randen van de gebroken steen: het bloed gutst langs het opengesperde vel. De ochtend daarna lijkt mijn been op het franse landschap, vol heuvels en dalen, blauwgroen en rood. Mooie kleuren! Maar verder voelt het been alsof ik onder vijf haagse trams terecht ben gekomen.
Ik overdenk deze tweede waarschuwing bij mijn voorbereiding op de CPC-loop. Eerst een bankje op mijn grote teen, vervolgens een vloertje op scherp......Zou een hogere macht zich bemoeien met mijn goede voornemens?
De gebroken grote teen van een maand geleden genas wonderbaarlijk snel, zodat ik ver weg in de franse lentezon vorige week geen excuus meer had om niet te gaan rennen. Hoewel.......die vreselijke berg-op-stukjes die achter ons huisje immer weer opdoemen, doen mij vaak verzuchten dat rennen in Frankrijk geaccidenteerde flauwekul is en een vorm van onnodige, onnuttige en onzinnige zelfkastijding. Maar de zon en de felblauwe lucht -eindelijk na al die maanden van hollandse wintertreurnis- , lokken mij en mijn renschoenen en mijn geliefde naar buiten en voor we het weten rennen we samen over de kronkelweggetjes. Het gaat niet slecht! Bergaf dan. Bergop gelijken wij op hijgende herten en vragen we ons af waarom frankrijk eigenlijk niet door Sarkozy wordt plat-geasfalteerd.
Twee dagen en twee sessies verder sta ik op een fout vloertje op de eerste etage van onze grote schuur iets te repareren en hoor een zacht klikje, gevolgd door een scherpe knal. De poreuze stenen vloer breekt precies tussen twee balken dwars doormidden, precies waar mijn linkerbeen zich argeloos bevindt. Ik zak met het been met de snelheid van een stuk lood naar beneden. Mijn lijf blijft hangen -toch weer een voordeel dat ik niet zo graatmager ben als Kate Moss of Amy Winehouse (leeft die nog?)- en ik bedenk me dat ik er in deze positie waarschijnlijk tamelijk bizaren hulpeloos uit zie. Het doet denken aan een scene uit zo'n Spagetti-B-film. Ik heb nog wel de tegenwoordigheid van geest om mijn been snel uit de gebroken vloer te trekken -voor er echte ongelukken gebeuren- en haal hem daarbij van mijn lies tot mijn enkel open aan de scherpe randen van de gebroken steen: het bloed gutst langs het opengesperde vel. De ochtend daarna lijkt mijn been op het franse landschap, vol heuvels en dalen, blauwgroen en rood. Mooie kleuren! Maar verder voelt het been alsof ik onder vijf haagse trams terecht ben gekomen.
Ik overdenk deze tweede waarschuwing bij mijn voorbereiding op de CPC-loop. Eerst een bankje op mijn grote teen, vervolgens een vloertje op scherp......Zou een hogere macht zich bemoeien met mijn goede voornemens?
Enfin: ik hoefde de dagen erna niet te rennen. En ik moet zeggen: heerlijk in je blote bast in de zon liggen is fysiek misschien niet de ideale voorbereiding, maar mentaal een waarlijk genoegen!
Eind deze week maar eens kijken hoe het been zich onder mijn lijf gaat houden bij een rondje in het park, hoewel ik er nu niet aan moet denken. Straks waait er vast een tak op mijn hoofd bij het lopen. Of struikel ik over een hond. Of valt er een vliegtuig uit de lucht......Er gebeuren rare dingen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten